Πόσες φορές γεννιόμαστε; Ο Διάλογος μας γεννάει κοινωνικά. Είναι υπεύθυνος για την Τρίτη κατά σειρά γέννησή μας. Μετά την βιολογική και την ψυχολογική. Η γέννεση αυτή φέρνει στην επιφάνεια την πίεση να βάλουμε σχεδόν τα πάντα στο Λόγο. Να καταφέρουμε και κάπως καταναγκαστικά να μετατρέψουμε σε Λόγο, όσο το δυνατόν περισσότερα. Ωθούμαστε να βάλουμε τα πάντα σε λέξεις. Αισθήσεις, ήχους, χρώματα, σκέψεις. Και ταυτόχρονα να καιγόμαστε από την επιθυμία και την παρόρμηση να μοιραστούμε κάθε ανακάλυψη, κάθε συμπέρασμα, κάθε συνειδητοποίηση και διορατικότητα και αποκάλυψη.
Η κεντρική ιδέα είναι να φέρουμε την αναγκαιότητα του διαλόγου ως το στοιχείο της διασύνδεσης της πολυπολοκότητας της ανθρώπινης φύσης. Εάν ο Μονόλογος είναι η άρνηση της ύπαρξης εκτός του εαυτού μας, ο διάλογος είναι ένα είδος περιπλάνησης εκτός του είναι μας. Ο Διάλογος ως ανάγκη -αυτός «που έχει και δίνει νόημα»- λαμβάνει χώρα στα όρια. Είναι Διάλογος των Ορίων. Σε τρία επίπεδα. Στο πολιτισμικό, στο κοινωνικό/επιστημολογικό και στο ατομικό. Εκεί που οι απόψεις ασθμαίνουν κι εξαντλούνται. Στις γόνιμες παρυφές της συνύπαρξης. Η πρόθεση είναι να εξετάσουμε την ενότητα αυτών των επιπέδων, η οποία απορρέει από την ύπαρξη ενός ενιαίου αντικειμένου μελέτης, το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακριθεί από το υποκείμενο που το μελετά. Ο μόνος δυνατός τρόπος για να γίνει αυτό είναι η διαλεκτική προσέγγιση.
Είναι δυνατόν να αναγνωρίζεις τον περιέκτη σου; Τη συνθήκη δηλαδή εκείνη που σε περιέχει. Όσο μεγαλώνει ο περιέκτης τόσο ο διάλογος γίνεται αφηρημένος. Και μάλιστα αποκτά διάσταση χρονική, επεκτείνεται στο παρελθόν.
