Σχέσεις
Μιλώντας για σχέσεις υπό το πρίσμα της τρέχουσας πραγματικότητας ερχόμαστε αντιμέτωποι με αντικρουόμενες προσπάθειες ενσωμάτωσης. Η πρώτη αφορά στην προσπάθειά μας, η έννοια του «γάμου» να αποτελεί τη μοναδική έκφραση επισημοποίησης του ανθρώπινου ζευγαρώματος και της μονογαμίας. Και βέβαια με σαφέστατους περιορισμούς ορμώμενους από την ετεροφυλοφυλία. Αποκλείοντας στην ουσία οποιαποδήποτε -αμφι-, ομοφυ-, διεμφυ- κι όλο το φάσμα της Queer παρουσίας- σχέση, από την κοινωνικά κατοχυρωμένη δέσμευση. Το παράδοξο είναι ότι όλων των ειδών οι σχέσεις φτάνοντας στην κοινωνική αναγνώριση λαμβάνουν το πρόσημο της σεξουαλικής αποκλειστικότητας. Η οποία αποτελεί ακόμα τη λυδία λίθο των σύγχρονων κοινωνικά κατοχυρωμένων σχέσεων.
Συνήθης ακολουθία
Η συνήθης ακολουθία «Αγάπη – Σχέση – Γάμος» δομεί τις προεξάρχουσες κοινωνικές προσδοκίες -με τις οποίες συντάσσονται τα άτομα. Όσο κι αν ο καθένας μας προσπαθεί να εγγράψει διαφορετικά την προσωπική του ιστορία μάλλον είναι δύσκολο να την υποστηρίξει διαχρονικά, έξω από τις κοινωνικές νόρμες. Η νόρμα καθορίζεται μάλλον από την πλειοψηφία.Το παράδοξο εδώ είναι ότι ο προσωπικός μας περίγυρος διανθίζεται με ιστορίες ανθρώπων που ζουν διαφορετικά είδη σχέσεων από τη «συνήθη ακολουθία». Υφίστανται όμως στο κοινωνικό μας περιθώριο, συνήθως αποστρεφόμαστε τις πρακτικές τους και σχεδόν ποτέ δεν αναγνωρίζονται από τις γραπτές κι άγραφες κοινωνικές συμβάσεις.
Μονογαμία
Από την άλλη, μια ικανοποιητική και κοινωνικώς αποδεκτή σχέση θα έπρεπε να περιλαμβάνει τη συναισθηματική εκείνη συνθήκη στην οποία η μονογαμία δεν αντίκειται στην αίσθηση ελευθερίας, μεταξύ των συντρόφων. Ή στην οποία οι σεξουαλικές ανάγκες καλύπτονται πριν παρέλθει π.χ. ένα τρίμηνο. Ή η εμπιστοσύνη μεταξύ των συντρόφων δεν εξασφαλίζεται με εκατέρωθεν ή και μονόπλευρη παρακολούθηση των τηλεφωνικών κλήσεων ή των μηνυμάτων και των αιτημάτων φιλίας στα social media. Μια σχεσιακά ευτυχισμένη μονογαμική συνθήκη δε θα χρειαζόταν «δουλειά» για να συντηρηθεί. Θα θεωρούνταν αυτονόητη συνθήκη πίστης που υπερβαίνει τη διάρκεια του πόθου.
Δουλειά
Άλλωστε όταν λέμε ότι η σχέση χρειάζεται «δουλειά» ήδη παραδεχόμαστε ότι κάτι έχει χαθεί. Κάτι δεν κινείται προς την επιθυμητή για μας πορεία. Κι όταν διατεινόμαστε ότι θα το «φτιάξουμε» -σα να λέμε θα το ισιώσουμε, θα το δουλέψουμε- ισοδυναμεί με το να προεξοφλούμε ή να διοργανώνουμε ένα όνειρο ή μια στύση (A. Phillips, 2001). Σα να παρεμβαίνουμε στην ομαλή ροή των συναισθημάτων και των πόθων μας. Όμως όσο περισσότερο αναγκάζεται να δουλεύει κανείς, τόσο λιγότερη ικανοποίηση αντλεί. Ιστορικά όταν ο έρωτας γινόταν πράξη ήταν κυρίως επεισοδιακός και κατά κόρον εξωσυζυγικός (L.Kipnis, 2003).
Άρνηση
Επίσης κατά κόρον στη σύγχρονη σχεσιακή συνθήκη –τουλάχιστον του Δυτικού κόσμου- κυριαρχεί η άρνηση του έρωτα ως δομικό στοιχείο και θεματοφύλακας της ηθικής και της κοινωνικής επιταγής της πλειοψηφίας. Στο όνομα της κανονικότητας αποτυγχάνουμε, μέσω της άρνησης του έρωτα, να συνδεθούμε με μια θεμελιώδη ανθρώπινη ανάγκη. Σαυτήν την εποχή η ικανότητά μας να αγαπούμε συνδέεται άρρηκτα με τον εξοστρκισμό του έρωτα και του πόθου και ταυτόχρονα την εξιδανίκευση την μονογαμίας.
