Λαγνεία

Η  σεξουαλικότητα, η σεξουαλική δραστηριότητα και η λαγνεία αποτελούν αναπόσπαστα, δομικά στοιχεία του έρωτα. Για τα ανθρώπινα όντα αυτές οι μορφές επιθυμίας συχνά οδηγούν αλλά και εμπλέκονται με άλλες μορφές. «Η σεξουαλική αναπαραγωγική δραστηριότητα είναι κοινή για τα ζώα και τους ανθρώπους», γράφει ο G. Bataille στο L’érotisme (1957), «αλλά μόνο οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν μεταλλάξει τη σεξουαλική τους δραστηριότητα σε ερωτική δραστηριότητα».  Ο Bataille δεν αποφεύγει, ούτε ντρέπεται να αναφερθεί σε σκοτεινές, διεστραμμένες ή αποκρουστικές σκηνές όπου η ερωτική ηδονή, το σεξουαλικό πάθος και το σαρκικό παραλήρημα έρχονται σε επαφή με τη βία, τον πόνο, τα βασανιστήρια και το θάνατο (G.Bataille, The Tears of Eros [1961]). 

Σεξουαλικότητα

Αυτές οι σχεδόν μυστηριώδεις, απειλητικές, κραιπαλικές υπερβολές αποδεικνύουν ότι ο έρωτας δεν περιορίζεται στη σεξουαλικότητα. Δυσανασχετεί στα στενά της όρια. Σίγουρα συνυπάρχουν με τη σεξουαλική δραστηριότητα, αλλά η ανθρώπινη ερωτική ζωή εκτείνεται σε πιο απόμακρες και έμμεσες ψυχολογικές εκτροπές της επιθυμίας που διαμείβονται στο βίωμα που ο Bataille αποκαλεί «εσωτερική ζωή» (la vie intérieure). Ένα ποίημα μπορεί να είναι ερωτικό, όπως και το υπονοούμενο ενός e-mail ή ένα χαμόγελο, η κίνηση των σωμάτων, μια υποψία αρώματος ή ακόμα και ένα νανούρισμα. Η εσωτερική ζωή σημαίνει τόσα για τον έρωτα όσο και οι ερωτογενείς ζώνες. Η ελεύθερη περιπλάνηση του νου μπορεί προσφέρει μια αυτάρκη ερωτική απόλαυση. Η σεξουαλική δραστηριότητα είναι ένα χαρακτηριστικό ευρέως κοινό στο ζωικό βασίλειο. «Ο ανθρώπινος ερωτισμός», κατά τον Bataille, «διαφέρει από τη σεξουαλικότητα των ζώων ακριβώς σε αυτό, που ονομάζει λειτουργία της εσωτερικής ζωής».

Έρωτας

Ο Έρωτας δεν ταυτίζεται με τη λαγνεία ή τη σαρκική επιθυμία. Απέχει από την επιθυμία και το θυμό. Και τα δύο με την Πλατωνική τους έννοια. Η ικανοποίηση της επιθυμίας και ο θυμός ως απότοκος της αδυναμίας να ζούμε βάσει των ηθικών αξιών και του κώδικα τιμής μας. Δεν αφορά μόνο στις εσωτερικές ζωές των ατόμων, διαχέεται στην κοινωνική συνθήκη. Αυτόν το θυμό θα τον βρούμε στο σημείο που ο έρωτας εφάπτεται της πολιτικής. Η σύγχρονη προσέγγιση της οποίας φαίνεται να υπολείπεται τόσο σε θυμό όσο και σε έρωτα και έχει υποβιβαστεί σε εκτελεστική, διαδικαστική λειτουργία. Η σύγχρονη πολιτική «αποϊδεολογικοποιεί», «αποπολιτικοποιεί» την κοινωνία. Αντικαθιστά σταδιακά τον έρωτα με τη σεξουαλικότητα και το πορνό. Υποκαθιστά το εμπεριέχον με το περιεχόμενο.

Απουσία

Έχουμε κινηθεί σε συλλογικό επίπεδο ως το βρέφος κατά την απουσία της Μάνας, παλινδρομούμε, υποχωρούμε αναπτυξιακά. Κοινωνικά. Η H.Arendt έγραψε ότι οι πιο επιτυχημένοι απολυταρχικοί ηγέτες του 20^ού αιώνα ενστάλαξαν στους οπαδούς τους «ένα μείγμα αφέλειας και κυνισμού». Ως πολίτες επέλεγαν, κατά κάποιο τρόπο, να πιστεύουν στα ψέμματα που τους έλεγαν. Κι όταν το ψέμα αποκαλυπτόταν έπειθαν τους εαυτούς τους ότι το γνώριζαν εξ αρχής, θαυμάζοντας ταυτόχρονα τους ηγέτες τους για την τακτική τους επιδεξιότητα.

Όλα και Τίποτα

Οι άνθρωποι «συντονιστήκαμε» κι ίσως ακόμη να είμαστε συντονισμένοι στο σχαστικό διακύβευμα να πιστεύουμε τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Να νιώθουμε ότι όλα είναι δυνατά και τίποτα δεν είναι αλήθεια.