Θυμός
Ο θυμός ή ο θυμός ως η αντιπροσώπευση ενός επιθετικού ή καταστροφικού ενστίκτου, αποτελεί ένα συναισθηματικού τύπου αντανακλαστικό. Ο άνθρωπος, μέσω της γέννησης, εγκαταλείπει μια συνθήκη σταθερή και σίγουρη όσο τα ίδια τα ένστικτα. Εισέρχεται σε μια συνθήκη αβέβαιη, σχετικά απροσδιόριστη και «ανοιχτή» σε όλα τα ενδεχόμενα. Σιγουριά υπάρχει μόνο για το ήδη βιωθέν και για τη μελλοντική έλευση του θανάτου.
Λογική
Το ανθρώπινο είδος διαθέτει το χάρισμα της λογικής. Είναι μορφή ζωής που έχει συνείδηση του εαυτού της. Συνείδηση του συνανθρώπου, του παρελθόντος και των μελλοντικών πιθανοτήτων. Συνειδητοποιεί τον εαυτό του ως ξεχωριστή οντότητα. Αντιλαμβάνεται το σύντομου του βίου του. Καταλαβαίνει ότι γεννήθηκε χωρίς τη θέλησή του και πεθαίνει ενάντια σ’αυτήν. Νιωθει ότι θα πεθάνει πριν από αυτούς που αγαπά ή αυτοί πριν από τον ίδιο. Νιώθει επίσης τη μοναξιά του και μοναδικότητά του αλλά και το αβοήθητο μπροστά στις δυνάμεις της φύσης και της κοινωνίας. Όλα τα παραπάνω προκαλούν την αίσθηση ότι η μοναδικότητα και η ανεξαρτησία του μπορεί να είναι μια αβάσταχτη φυλακή. Μάλλον θα οδηγούνταν στην απόγνωση της τρέλλας εάν δεν ήταν σε θέση να δραπετεύσει από αυτήν τη φυλακή. Να ενωθεί με όποιο τρόπο μπορεί με άλλους ανθρώπους, με τον κόσμο έξω από τον ίδιο.
Σκέπτεσθαι
Η σκέψη είναι ένας έμμεσος τρόπος έκφρασης της επιθυμίας. Το σκέπτεσθαι, δηλαδή το να επιθυμώ και να φαντασιώνομαι είναι από μόνο του πηγή ικανοποίησης και ευχαρίστησης. Στην πραγματικότητα η φαντασίωση είναι πιο ικανοποιητική, τόσο νοητικά όσο και σωματικά, από την ίδια την πράξη που σε πραγματικό επίπεδο οργανώνεται γύρω από την προσπάθεια ικανοποίησης της φαντασίωσης. Και ισώς δεν είναι περίεργο το ότι η συναισθηματική ή και σωματική ένταση που προσφέρει η πραγματικότητα δε μπορεί να συγκριθεί με καμιά σφοδρή και γλαφυρή φαντασίωση. Η ψυχή βρίσκεται σε μια συνεχή προσπάθεια να εισαγάγει την φαντασίωση στην πραγματικότητα. Να ικανοποιήσει ή και να επιβάλλει τη φαντασίωση και την επιθυμία της εσωτερικής πραγματικότητας στην εξωτερική πραγματικότητα.
Ο θυμός ή ο θυμός ως η αντιπροσώπευση ενός επιθετικού ή καταστροφικού ενστίκτου, αποτελεί ένα συναισθηματικού τύπου αντανακλαστικό. Έχει εξελιχθεί αναπτυξιακά προκειμένου να ανταποκρίνεται σε κάθε περίπτωση αποτυχίας εκπλήρωσης μιας επιθυμίας και του αισθήματος αδυναμίας που αυτή επιφέρει. Στο παραπάνω αποτυπώνεται η προσπάθεια δημιουργίας μιας ισορροπίας που όλοι μάλλον ψάχνουμε. Την κυριαρχία μας πάνω στο άμεσο περιβάλλον μας. Επιθυμούμε να αισθανόμαστε δυνατοί. Όταν δεν το καταφέρνουμε νιώθουμε αδύναμοι και θυμώνουμε. Το ερώτημα είναι γιατί;
Ο θυμός, σε όλες τις εκφάνσεις του αποτελεί αντίδραση σε αισθήματα αδυναμίας, αβοήθητου και εξάρτησης. Αποτελεί κατά μια έννοια την προσπάθεια να αντεπεξέλθουμε και να ξανανιώσουμε δυνατοί, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εκείνο το χρονικό κλάσμα που φουντώνουμε, αισθανόμαστε ανήσυχοι, εκνευρισμένοι, οργισμένοι, στιγμιαία τουλάχιστον νιώθουμε δυνατοί.
Επιθυμία
Αυτό μας ξαναφέρνει πίσω στην εκπλήρωση της επιθυμίας και της φαντασίωσης. Μπορεί να διαχωριστούν οι επιθυμίες ως σημαντικές ή ως λιγότερο σημαντικές ή ως ανάξιες λόγου; Είναι δυνατόν να πούμε χωρίς να εκνευριστούμε έστω και λίγο ότι «εντάξει δε χάλασε κι ο κόσμος… αυτό που επιθυμώ είναι ασήμαντο…πιο σημαντικό είναι αυτό που επιθυμεί ο άλλος». Κάθε επιθυμία έχει βαρύνουσα σημασία, «Θέλω αυτό που θέλω και το θέλω τώρα».
Η επιθετικότητα και ο θυμός συχνά παραβλέπονται, «ξεχνιούνται» και υποτιμούνται. Ίσως αποτελεί και έναν τόπο του ψυχισμού όπου δεν εστιάζουμε κατάλληλα. Εκεί μπορεί να κρύβεται αιτιολογικά η γέννεση των συμπτωμάτων που μας κάνουν να αναζητούμε θεραπεία. Άλλωστε χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας ότι η έκφραση του θυμού, αυτή η έκρηξη συναισθήματος, τις περισσότερες φορές εμπεριέχει και ευχαρίστηση, αν όχι ηδονή.