Caesura Παύση
Η Caesura παύση υπονοεί συνάμα την αρχή και το τέλος. Σηματοδοτεί τη διακοπή και τη συνέχεια. Δε δηλώνει μόνο τη σιωπή. Είναι γέφυρα του λόγου, της μουσικής, της έκφρασης και στοιχειώδης τρόπος διασύνδεσης, πολλές φορές φαινομενικά και εκ πρώτης, ασύνδετων θεματικών. Πεπατημένη για την υπέρβαση του κενού, του διαστήματος, της διακοπής.
Διάσταση χρονική
Δηλώνει ευθέως την ύπαρξη της συνέχειας μεταξύ καταστάσεων και γεγονότων που φαίνεται να είναι ανόμοια, και στενά συνδεδεμένα:
Η Λογική και η Παραφροσύνη Το Παρελθόν και το Παρόν Η Μνήμη και η Επιθυμία Ο Ύπνος και η Εγρήγορση Μια σιωπηλή, χωρίς ήχους περιοχή στο παλινδρομικό ταξίδι μεταξύ Ψυχής και Σώματος, Πραγματικότητας και Φαντασίωσης, σε προσπάθεια νοηματοδότησης του απροσπέλαστου κι ασύνδετου. Με διάσταση χρονική.
Τέλος
Αναλωνόμαστε προσπαθώντας να περιγράψουμε αυτό που έγινε, να καταγράψουμε τα γεγονότα, αυτό που συνέβη πριν την παύση του αποκλεισμού και της καραντίνας. Χάνουμε αυτό που σημαίνει για τον καθένα μας. Έχουμε χάσει έναν δικό μας και προσπαθούμε να καταγράψουμε τα γεγονότα που οδήγησαν σ αυτό, αποφεύγοντας όμως, να ρουφήξουμε το ζουμί της απουσίας, που ήταν πάντα παρόν. Οδεύοντας προς ένα κάποιο τέλος αυτής της παύσης μένουμε μετέωροι, άλαλοι, νιώθοντας να εγείρονται ασυνείδητες συνδέσεις με τις πρότερες παύσεις του πενταγράμμου μας. Στην αντιπέρα όχθη κοντεύουμε μόνο για να ξαναγυρίσουμε πίσω, την χάνουμε, δε βλέπουμε στεριά. Μόνο την περατότητα του χρόνου μας.
Που την έχω ξανακούσει αυτήν την Παύση; Τί μουσική θα ακολουθήσει; Μια παρόμοια μ’αυτήν που ήχησε εκεί και τότε; Θα προκύψει καινούρια σύνθεση ανάλογη της νοηματοδότησης της περιόδου της παύσης, αλλά και του πρότερου βίου μας;
Υπάρχει νόστος άνευ άλγους; Αυτό που νιώθουμε ότι χάθηκε παίρνει μορφή παιδική, πριν πέσουν πάνω του έρωτες, αφροδίσια, πληγές, ωδίνες, ηδονές, αίματα. Εξιδανικεύεται ως αθώο και άσπιλο, κενό ματαιώσεων, γνώριμο και οικείο. Φωτογραφία παλιά, ασπρόμαυρη και κιτρινιασμένη στις άκρες της, με επίγευση χρωμάτων, που την κοιτάς αιώνες και περιμένεις να τελειώσεις μαζί της.
Εκ των Υστέρων
Φωτογραφίες-παύσεις φέρονται επί ονείρων, επί πλακούντων που φιλτράρουν και τρέφουν και αποδίδουν νόημα. Πόσα «εκ των υστέρων» χρειάζεται η παραδοχή του «ποτέ ξανά», ως αποδοχή της συνεχούς παρουσίας της απώλειας. O αδήριτος νόμος που λέει πως δεν μπορεί κανείς να φαντάζεται παρά μόνον αυτό που είναι απόν, οδηγεί, τουλάχιστον κατά τον M.Proust, σε απογοητευτική πραγματικότητα, εάν στη σύλληψή της δεν είναι παρούσα η φαντασία. Πόσα «ποτέ ξανά» θα μας επιτρέψουν να ονειρευόμαστε το όνειρο του Άλλου;
