Χώροι. Η σταθερότητα και η ασφάλεια «κοστίζουν». Τις εξαγοράζουμε με ελευθερία κι αγάπη. Είμαστε ανίκανοι για ελευθερία, φοβόμαστε τις συντριπτικές απαιτήσεις της αγάπης. Η ελευθερία και η αγάπη αποτελούν συνθήκες της υπεβολής. Είναι προτιμότερη και πιο οικεία η καταπίεση της άνεσης, η συρρίκνωσή μας στην ασφάλεια της βεβαιότητας, η ακαρπία του κατεχόμενου γνώριμου. Τα απρόοπτα γλιστρίματα του βίου μάς φέρνουν μέσω της αστάθειας στην υπέρβαση αυτού που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε.
Φιλοσοφίες
Απαιτούμε το στρίμωγμα του Όλου της ύπαρξης σε στενές φιλοσοφίες. Ψάχνουμε τη βεβαιότητα με περισσό και μάλλον περισσότερο ζήλο απ’ ότι την ελευθερία και την αγάπη. Στοχεύουμε στη γνώση της «αλήθειας», να μάθουμε, να γνωρίζουμε, παρά να αποδεχόμαστε και να εκτιμούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού που ονομάζουμε Ζωή παραμένει διαχρονικά φευγαλέο και εν πολλοίς άγνωστο.
Ή μήπως ξέχασες πως ο άνθρωπος προτιμάει την ησυχία, ακόμα και το θάνατο, παρά την ελεύθερη εκλογή εν γνώσει του καλού και του κακού; (Dostoyevsky, 1880)
Κόντρα
Η κόντρα βεβαιότητας-αβεβαιότητας απηχεί πολλές γνώριμες διχοτομίες -λογική και συναίσθημα, υποταγή κι ελευθερία, αρρενωπότητα και θηλυκότητα. Όπως συμβαίνει με όλα τα διπλά, η αντιθετικότητα του ζεύγους αποτυγχάνει να συλλάβει την ουσία. Η βεβαιότητα ξορκίζει τους χαμένους μας προσανατολισμούς, μας οδηγεί στη σύγχυση και την αποδυνάμωση. Όμως αποτελεί και μια πιθανή συνθήκη ύπαρξής μας στον κόσμο.
Τρόπος
Άραγε υπάρχει εκείνος ο τρόπος ύπαρξης που αναγνωρίζει την απέλπιδα ανάγκη μας για τάξη σε αυτόν τον κόσμο και ταυτόχρονα δεν αποκλείει τη δυναμική κι επεκτατική υπέρβαση του βίου; Πώς παραμένουμε ευλαβείς έναντι του ανθρώπινου πεπερασμένου και της ροπής στη δημιουργία ειδώλων και ταυτόχρονα υποκύπτουμε στους πόθους για περισσότερη ελευθερία κι αγάπη; Πακτώσαμε τους νόμους, τα συστήματα, τις πολιτικές συμφωνίες και τα σχεσιακά δίκτυά μας μέσα σε προβλεπόμενες κατασκευές, σε συμπαγείς, ακλόνητες πεποιθήσεις.
Αβεβαιότητα
Υπάρχει αυξανόμενη αβεβαιότητα σχετικά με το πώς κατανοούμε το σώμα μας και τη σημασία του για εμάς και τον κόσμο. Η περίοδος αυτή του ανθρώπινου πολιτισμού προκαλεί σημαντικά ποσά άγχους και θυμού προς διάφορες κατευθύνσεις ακριβώς επειδή εγείρει θέματα αβεβαιότητας σχετικά με το ανθρώπινο Σώμα. Ως αποτέλεσμα τόσο της εκ νέου κωδικοποίησης του φύλου και της σεξουαλικότητας, αλλά και ως συνθήκη επαναδιαπραγμάτευσης του ψηφιακού Εαυτού.
Ρευστότητα
Η αβεβαιότητα γίνεται αισθητή όταν φτάνουμε στον «μη ορισμό» και στη ρευστότητα της σεξουαλικότητας και της ψηφιακής διάχυσης του σώματος. Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα ζωηρούς διαλόγους κι ανταλλαγές απόψεων που να λαμβάνουν υπόψη την ανάγκη μας για στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μας και μαζί την απάιτηση, από την ύπαρξή μας, να αγγίξει το άτοπο και το παράδοξο.
Αφοπλισμός
Μάλλον αποτελεί προϋπόθεση ο αφοπλισμός των συμβατικών γλωσσικών συστημάτων και των διεπιστημονικών προτύπων ώστε να επιτρέψουμε τέτοιου είδους διαλόγους. Χρειαζόμαστε χώρους όπου οι πεποιθήσεις και οι βεβαιότητες να μπορούν να εξερευνηθούν, να αμφισβητηθούν και να γίνουν κατανοητές ως μέρος των αναγκών μας για τον προσανατολισμό και τη δημιουργία νοήματος, παρόλο που μπορεί να χάνουμε τον προσανατολισμό μας στη διαδικασία.
Παραμονή
Πρέπει να εξερευνήσουμε τί συνεπάγεται η παραμονή στο μυστήριο, την επιθυμία, και τη «μη-γνώση», να αντιμετωπίσουμε την πολυπλοκότητα του Άλλου, τόσο ως ατόμου όσο και ως εμπειρία, να κατανοήσουμε το κόστος της «γνώσης», των αρχών και των βεβαιοτήτων και να αναπτύξουμε νέες και δημιουργικές ιστορίες πέρα από τα σημερινά μας όρια. Αυτές είναι ιδιότητες των χώρων που αποκαλούμε θεραπευτικούς.
Cite this page as: Καραμανάβης Γ. Δημήτριος “Χώροι” in psychiatrylarisa, 10.12.2022, https://psychiatrylarisa.gr/χώροι/
