Οι εμπειρίες που αποκτάμε στη ζωή είναι απαραίτητες για την επιβίωσή μας. Αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι για να εξελιχθούμε –για να παραμείνουμε ζωντανοί- χρειάζεται να ξεπερνάμε και κατά κάποιοι τρόπο να αναπροσαρμόζουμε τις εμπειρίες μας στην τρέχουσα πραγματικότητα. Οι παραδοχές ως αποτέλεσμα των εμπειριών έχουν τη δυνατότητα να μας καταβροχθίζουν.
Διάσωση
Έχουμε ανάγκη μια ιδιόρρυθμη «διάσωση». Η διάσωση αυτή περιλαμβάνει την αναγνώριση ότι οι παραδοχές στις οποίες προσκολλούμαστε τόσο πεισματικά, ως αλήθειες, είναι στην πραγματικότητα, αποφάσεις που έχουμε λάβει για το τι «θα έπρεπε να είναι αληθινό» με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες. Οι αυτοδημιούργητες οδύνες μας ευθύνονται για τη συνέχιση των δυσκολιών μας.
Αλήθεια
Η ζωή συνεχίζεται και η αλήθεια αλλάζει. Αυτό που κάποτε ήταν αλήθεια -συχνά και λίγο αργότερα- δεν ισχύει, πλέον. Η χθεσινή αλήθεια είναι η περιοριστική-παραλυτική παραδοχή του σήμερα. Η απελευθέρωση της χθεσινής ενόρασης αποτελεί τη σημερινή μπαγιάτικη – ως φυλακή- ερμηνεία. Σχετίζεται με τη διαπίστωση του G. Bateson ότι το ανθρώπινο είδος, καθώς φτάνει στην εξελικτική αιχμή του, ταυτόχρονα «συνεισφέρει» στην εξαφάνισή του.
Έλευση
Πρώτη εμπειρία όλων μας αποτελεί η έλευση της ζωής –ενδομητρίως. Είναι η αυγή πριν την ανατολή το ήλιου. Χαράζει με αργό και απαράλλακτο τρόπο, πολύ πριν από την ανατολή του ήλιου. Η πνοή και το φως της ζωής έρχεται για τους ανθρώπους πολύ καιρό πριν από τη γέννηση.
Φως
Υπό αυτήν την οπτική η συνείδηση της ύπαρξης εμφανίστηκε στη μήτρα· εκεί που εμφανίστηκε για πρώτη φορά αυτό το φως. Για πρώτη φορά νιώσαμε το βίωμα. Όπως και κατά την έλευση της αυγής, όταν η σταδιακή συσσώρευση φωτός, καθιστά αδύνατο να πούμε πότε έχει έρθει η μέρα· όμως ξαφνικά είναι εκεί. Ο εαυτός μας έγινε το βίωμά του· η εμπειρία του. Το έμβρυο ωριμάζει και ξαφνικά βιώνει· ένα ισοδύναμο εμπειρίας.
Αιωνιότητα
Ένα ισοδύναμο που υπάρχει για το υποκείμενο από πάντα –από μια αιωνιότητα. Στη σχετικότητα του παρατηρητή –ως αντικειμένου- αυτή η αιωνιότητα δεν είναι παρά μόνο οχτώ-εννιά μήνες κύησης. Για το έμβρυο είναι αιωνιότητα· δεν την ξεχνάει, δεν την ξεχνάμε ποτέ. Αλλά δε διαθέτουμε κι εύκολο τρόπο να την ανακαλέσουμε ως μνήμη ή να τη θυμηθούμε με τρόπο που μπορούμε να την περιγράψουμε· να τη θέσουμε σε λόγο. Είναι συνθήκη απροσδιόριστη, μη ανακλήσιμη μνημονικά με τρόπο κατανοητό. Ίσως το σύνολο των θρησκειών, οι θεοί, η μεταφυσική, οι θεολογίες, οι φιλοσοφίες και οι διδασκαλίες των επαϊόντων είναι προσπάθειες να θυμηθούμε και να αποδώσουμε στη συνείδηση, ως γνώση όμως, αυτούς τους αιώνιους παρελθόντες μήνες, αυτή τη χαμένη αίσθηση ενότητας.
Ανείπωτο
Είναι η μοίρα μας, ως ανθρώπινα όντα να προσπαθούμε να κρατηθούμε από το ανείπωτο· προσπαθώντας να ανακτήσουμε τη χαμένη αίσθηση της ενότητας. Το παράδοξο είναι ότι εάν κι όταν, έστω για λίγα δευτερόλεπτα, το καταφέρουμε –να έρθουμε σε επαφή με το αιώνιο της ύπαρξης- συνήθως φεύγουμε τρέχοντας. Νιώθουμε σαν να πρόκειται να χάσουμε κάτι.
Ασφάλεια
Και μάλλον πρόκειται· να χάσουμε την προστασία και την ασφάλεια της περιορισμένης έκδοσης αυτού του εαυτού που πιστεύουμε ότι είμαστε. Φοβόμαστε να χάσουμε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε. Να απωλέσουμε αυτό το τόσο θαυμαστό που νομίζουμε ότι είμαστε και να επιτρέψουμε να εξελιχθούμε –χωρίς φόβο- σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε. Που μάλλον είναι ταπεινό και καθόλου ξεχωριστό.
Αγέννητο
Για τον αγέννητο δεν υπάρχει γνώση του σκοτεινού, γιατί δεν έχει βιωθεί το φως. Ούτε και νους που μπορεί να αντιπαραβάλλει σκοτάδι και φως. Ο νους σχηματοποιείται σ’αυτόν τον «τυφλό» κόσμο μέσω των εμπειριών. Όταν προσπαθούμε να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε την εικόνα μας για το ποιοι είμαστε, μεγάλο μέρος του χρόνου μας αφιερώνεται στην ανησυχία. Προσπαθώντας να βελτιώσουμε την εικόνα μας, μεγάλο μέρος του χρόνου μας ξοδεύεται στη φαντασία. Πολλοί από εμάς φτάνουμε στο σημείο όπου η ανησυχία ή η φαντασία είναι οι μόνες δύο επιλογές που έχουμε. Άραγε είμαστε οι εμπειρίες κι οι αναμνήσεις μας;
