Έχει νόημα το σωματικό σύμπτωμα;

Έχει νόημα το σωματικό σύμπτωμα;

Το νόημα του συμπτώματος

Στην προ-Freud εποχή κανένας δεν απορούσε για την προέλευση του συμπτώματος καθώς και για το τί σημαίνει αυτό καθεαυτό το σύμπτωμα. Ή πιο σωστά κανείς δεν έθετε τέτοιου είδους ερωτήσεις συστηματικά, επιστημονικά και επαρκώς θαρραλέα.

Η ψυχοδυναμική σκέψη αναπτύσσεται βάσει δύο αξόνων παθογένειας. Του Τραύματος και της Σύγκρουσης. Το Τραύμα και η ψυχοδυναμική του κατανόηση ήρθε στο προσκήνιο από τον Γάλλο νευρολόγο Jean-Martin Charcot το 1885. Ο Charcot εξετάζει κλινικά μια ομάδα ασθενών που υπέστησαν κάποιου είδους σωματικού σοκ. Παράλληλα ανέπτυξαν μια σειρά συμπτωμάτων κινητικού ή/και αισθητηριακού τύπου. Συνήθως παράλυση ή υπαισθησία/αναισθησία.

Η προσεκτική εξέταση των ανθρώπων αυτών έφερε το Charcot στα παρακάτω συμπεράσματα:

1.το σωματικό σοκ ήταν ήπιο και δεν άφησε κανένα ίχνος ή σημάδι στο σώμα του ασθενούς, παρόλο που τα συμπτώματα επιμένουν

2.τα συμπτώματα κινητικά/αισθητηριακά δεν ανταποκρίνονται στην εντόπισή τους στη σωματική βλάβη, δεν ανταποκρίνονται στους νόμους της ανθρώπινης ανατομίας. Σα να ανταποκρίνονται σε μια «άλλη ανατομία» και όχι στην πραγματική. Ο Charcot καταλήγει ότι αυτά τα συμπτώματα, που πήραν το όνομα «Υστερικά», είναι αποτέλεσμα όχι σωματικού τραύματος, αλλά ψυχικού.

Σύγκρουση και Σύμπτωμα

Το Υστερικού τύπου σύμπτώμα δεν είναι αποτέλεσμα νευρολογικής βλάβης αλλά μάλλον η εκδήλωση ενός ψυχοπαθολογικού συνδρόμου. Αυτές οι διαπιστώσεις έφεραν το Charcot και αργότερα τον Freud  να αναγνωρίσουν και να αναφερθούν σε ένα σώμα πίσω από το Νευρολογικό Σώμα, το Σεξουαλικό Σώμα (κατά τον Foucalt 2003). Αυτό το «νέο» σώμα αποτελεί την ψυχολογική αναπαράσταση του οργανικού Σώματος. Η φαντασιωσική ανατομία του ψυχολογικού αυτού σώματος δεν ανταποκρίνεται στην κλασσική ανατομία που περιγράφει η Νευρολογία. Σύμφωνα με το Charcot αυτή η ψυχολογική αναπαράσταση του σώματος εισέρχεται κατά κάποιο τρόπο στο νου του ανθρώπου μετά από κάποιου είδους τραυματικό γεγονός και εγγράφεται μόνιμα στον εγκέφαλο.

Κάποια νευρωτικού τύπου συμπτώματα είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ της επιθυμίας και της απαγόρευσης. Σύμφωνα με την κλασσική ψυχαναλυτική θεωρία αυτού του είδους η σύγκρουση παράγει Άγχος που με τη σειρά του ασυνείδητα κινητοποιεί το άτομο να αμυνθεί. Σταδιακά επέρχεται ένας συμβιβασμός μεταξύ του Άγχους και της Άμυνας. Αυτός ο συμβιβασμός αποτελεί το σύμπτωμα που με αυτόν τον τρόπο αποτελεί και την άμυνα του οργανισμού (της Ψυχής) απέναντι στην αρχική επιθυμία που μπορεί να υπάρχει με μια «μεταλλαγμένη» πλέον μορφή.

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.