Βιογραφία.
Υπάρχουν δύο ιστορίες, δύο αφηγήσεις, σε προσωπικό επίπεδο. Μας αντιπροσωπεύουν, μας χαρακτηρίζουν και στη ροή του χρόνου αφήνουν τα αποτυπώματά τους. Δυο αφηγήσεις που συντονίζονται με τον εσωτερικό και τον εξωτερικό μας κόσμο. Με το πραγματικό και το φαντασιωσικό, με την ιστορία και την μυθιστορία μας. Τα καταφανή και ευδιάκριτα από την εξωτερική παρατήρηση του βίου μας, εμπίπτουν στο πεδίο της ιστορικότητάς μας. Η οικογένεια, το σχολείο, η αρρώστια, η αγάπη, η εργασία συνθέτουν ένα βιογραφικό ατομικό ιστορικό γεγονότων και καταστάσεων που αφορούν σε μια εξωτερική πραγματικότητα. Η μυστηριακή, ειδυλλιακή, ρομαντική και εσωτερική μας πλευρά είναι αυτή που περιλαμβάνει τα πάθη, τα όνειρα, τις χαρές, τις λύπες, που η καλοσύνη ή η ντροπή μάς αποτρέπει να επικοινωνήσουμε.
Οπτική
Η «ανάγνωση» της ζωής μας από τη μία οπτική – πιο συχνά της ιστορικότητας – αποκλείει μεγάλα «κομμάτια» του εαυτού μας – συνήθως του φαντασιωσικού. Εάν στρέψουμε αποκλειστικά το βλέμμα μας προς την εξωτερική πραγματικότητα, τότε το εσωτερικό αφυδατώνεται. Εάν αντίστοιχα στρέψουμε τη ματιά μας στο εσωτερικό μας πολλά ιστορικά, πραγματικά, τρέχοντα γεγονότα, απλώς σταματούν να έχουν σημασία. Η ψυχική πραγματικότητα συχνά αγνοεί εντελώς μερικά ή πολλά από αυτά τα εξωτερικά γεγονότα, και εφευρίσκει μυθιστορήματα και «εσωτερικά τοπία» χωρίς σημαντικούς εξωτερικούς συσχετισμούς.
Εμπειρία
Η βιογραφία της ψυχής αφορά στην εμπειρία. Φαίνεται να μην ακολουθεί τη μονόδρομη κατεύθυνση της ροής του χρόνου και δηλώνεται καλύτερα από συναισθήματα, όνειρα και φαντασιώσεις. Οι εμπειρίες που προκύπτουν από τις μεγάλες προσδοκίες, τις δυσκολίες και τις ενορατικές ιδέες καθορίζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα. Όπως και τα εξωτερικά γεγονότα κι αυτές διαθέτουν «ονόματα» και «ημερομηνίες» και οριοθετούν το έδαφός τους. Συγκρινόμενες δε με δεδομένα της ζωής μας, όπως ο γάμος, η εθνικότητα, η θρησκεία, το επάγγελμα ακόμη και το όνομά μας είναι πιο σταθερες και δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθούν.
Ιστορία
Μπορούμε να ορίσουμε λοιπόν ως ιστορία, το αφήγημα των εξωτερικών γεγονότων και ως φαντασίωση αυτό των εσωτερικών. Τα καθοριστικά γεγονότα ζωής δε μπορούν να νοηματοδοτηθούν μέσω της ιστορίας μας. Η ιστορία μας και η εξωτερική πραγματικότητα μέσω των γεγονότων αναφέρεται σε επιτεύγματα και αποτυχίες. Η ψυχή δεν αποτυγχάνει, ούτε και πετυχαίνει. Διαθέτει άλλο σύστημα αναφοράς. Η ψυχή φαντάζεται και παίζει και το παιχνίδι δε χρονογραφείται. Άραγε οι ώρες που αφιερώσαμε ως παιδιά στο παιχνίδι θα μπορούσαν ποτέ να αποτελούν κομμάτι του ατομικού μας ιστορικού; Σε οποιοδήποτε γιατρό ή θεραπευτή; Σίγουρα δεν αποτελούν γεγονότα που οδηγούν σε κάποια «ασφαλή» διάγνωση.
Βεβαιότητες
Δε μπορούμε να διεκδικήσουμε εσωτερικές ψυχικές βεβαιότητες καθώς ξετυλίγεται η ροή των εξωτερικών γεγονότων. Ότι αποτελεί εσωτερική σταθερά, «αληθινή» οντότητα και ορόσημο ψυχής υπόκειται στην ίδια διάσπαση, παρανόηση και μετατόπιση όπως και κάθε εξωτερικό γεγονός. Μπορούμε να είμαστε πλανεμένοι με τον εαυτό μας όσο και με τα τρέχονται γεγονότα. Δεν υπάρχει ανεξίτηλη μονιμότητα και κυριολοκτική αλήθεια. Ούτε το στέρεο και συμπαγές είναι πιο αληθινό. Η ψυχική πραγματικότητα επιβεβαιώνεται διαφορετικά. Όχι αντιγράφοντας τις μεταφορές και τις φαντασιώσεις της σταθερότητας και της τραχύτητας που χρησιμοπούμε για την κατανόηση της εξωτερικής πραγματικότητας.
Διάκριση
Η διάκριση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, σημαίνει να αντιλαμβανόμαστε την κίνηση ανάμεσα στην ψυχή και την ιστορία ως μια συνεχή διαδικασία που συνεχώς εσωτερικεύει και εξωτερικεύει, κατακτά γνώση και τη χάνει, καταστρέφει και ξαναγεννά. Η ψυχή και η ιστορία είναι ονόματα που δίνουμε σε αυτήν την πιο θεμελιώδη λειτουργία μεταξύ της φαντασιωσικής-μεταφορικής θέσης και της κυριολεκτικής-ιστορικής άποψης, μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού. Δεν υπάρχουν δύο είδη γεγονότων, ή δύο τόποι που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα, αλλά δύο προοπτικές για τα γεγονότα, μια εσωτερική ψυχολογική και μια εξωτερική ιστορική. Οι οποίες βρίσκονται σε συνεχή διαπλοκή.