Η «καλοήθης» ενσωμάτωση της σεξουαλικής πράξης και της αγάπης αποτελεί ίσως το δυσκολότερο επίτευγμα της ψυχικής εξέλιξης. Η έκφραση οικειότητας, αγάπης και σεξουαλικότητας απαιτεί, εξαρτητικά, τη συμμετοχή κι ενός Άλλου. Αυτή η εξάρτηση μαζί της φέρνει -για αυτόν τον Άλλο- τα αναπόφευκτα αμφιθυμικά συναισθήματα· ως ύβρεις κατά του ναρκισσισμού και της παντοδυναμίας. Αυτού του είδους η αμφιθυμία αποτελεί κατάκτηση και ικανότητα· αποτελεί έναν δια βίου αγώνα και έναν κρίσιμο δείκτη του δυναμικού των σχετικά υγειών και ώριμων σχέσεων. Όταν η ικανότητα για αμφιθυμία δεν επιτευχθεί, η αγάπη και η έγνοια περιορίζονται προς όφελος της επιθετικότητας και του θυμού. Κατά μια έννοια η επιθετικότητα είναι «πρόβλημα» της πρώιμης παιδικής ηλικίας· πιθανότατα από γεννήσεως. Η βία είναι ένας τρόπος έκφρασης της επιθετικότητας. Σηματοδοτεί δε, την αποτυχία της ενσωμάτωσης της επιθετικότητας στην κατά τεκμήριο φυσιολογική αναπτυξιακή πορεία. «Τη βία, ωριμάζοντας, δεν τη μαθαίνουμε, την ξεμαθαίνουμε» (Fonagy,2003).
Σχέσεις
Σε τέτοιες περιπτώσεις οι σχέσεις -σεξουαλικές και μη- στρατολογούνται στην υπηρεσία της «κακοήθους» επιθετικότητας. Ειδικότερα η σεξουαλικότητα καταλήγει να αντιπροσωπεύεται από την καταστροφική και διεστραμμένη μορφή της. Αυτό που διαστρέφεται είναι η επίγνωση της πραγματικότητας· τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής. Το μίσος και η επίθεση στην πραγματικότητα είναι πιθανό προϊόν πτυχών της ανθρώπινης προσωπικότητας και αντίδραση στον αφόρητο πόνο, τον εξευτελισμό που πιθανόν έχει βιωθεί κατά το μεγάλωμα. Η επιτυχής απόρριψη της διαστροφικής πραγματικότητας απαιτεί τη δημιουργία μιας –κυρίως ασύνειδητης- σχέσης που βασίζεται στον έλεγχο και την παραπληροφόρηση. Μια σχέση διεστραμμένη που βασίζεται στη διαφθορά της αλήθειας.
A.Freud
«Σήμερα ούτε τους χτύπησα, ούτε τους κλώτσησα, ούτε τους δάγκωσα, μόνο τους έφτυσα!» (Α.Freud, 1972). Οι σεξουαλικές κι οι επιθετικές μας παρορμήσεις τροφοδοτούν την αίσθηση του εαυτού μας. Μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί· χρησιμοποιούνται επίσης για να ξεφεύγουμε από τις εντάσεις και τη ζωντάνια που οι ίδιες δημιουργούν. Μπορεί να χάσουμε, καθώς και να βρούμε τον εαυτό μας, μέσα από σεξουαλικές και επιθετικές πράξεις. Μπορούμε να ξεφύγουμε μέσω του σεξ και της οργής με θετικούς κι αρνητικούς τρόπους. Γινόμαστε μέτοχοι μιας ανεξάντλητης εναλλαγής μεταξύ ικανοποίησης και χαράς από τη μια κι οδύνης, τρόμου και θυμού από την άλλη.
Επιθυμία
Η ανθρώπινη συνειδητότητα ενισχύει και μεταλλάσσει την επιθυμία μέσω απεριόριστων αντανακλάσεων. Η ζωή τροφοδοτείται με ζωή κι η φαντασία τρέφεται αέναα με τα παράγωγά της. Μια τρίχα διαχωρίζει την απαράμιλλη ομορφία και τον ανίατο τρόμο. Η μοναδική ανθρώπινη συνείδηση είναι ικανή να μετατρέψει τη βιολογική πείνα σε μεγαλομανία· ως αντίτιμο αυτοϊκανοποίησης. Επιθυμία με μορφή υπερφυσικού βρέφους -που απαιτεί συνεχή μεγέθυνση προκειμένου να νιώθει και να βιώνει. Πολλές φορές κόντρα σε δυό βασικές αρχές της ανθρώπινης πραγματικότητας· τις διαφορές των φύλων και των γενεών (Chasseguet-Smirgel, 1985).
Βρέφη
Το συγκλονιστικό της ενήλικης ζωής είναι ότι -κατά κάποιο τρόπο- μεγαλώνουμε μεν, αλλά «γινόμαστε μικρότεροι» από όσο ήμαστε ως βρέφη. Οι σπουδαιότητες που αποδίδει ένα βρέφος στους «γίγαντες» γύρω του απαρτιώνουν και το δικό του εσωτερικό αίσθημα σημαντικότητας. Ένα αίσθημα σπουδαιότητας που παραμένει ως στέρεη ανάμνηση· περιορίζεται από τις συνεχείς αντιπαραθέσεις με την πραγματικότητα· εκτοπίζεται στο μέλλον. Μετατίθεται και βρίσκει καταφύγιο σε προσωπικές φιλοδοξίες και σε φαντασιώσεις επιτυχίας των απογόνων μας.
Σύνηθες
Είναι σύνηθες να αισθανόμαστε τον εσωτερικό μας κόσμο -και πολλές φορές και το σώμα μας- να αυξομειώνονται· όπως τα τζιν παντελόνια που τα φοράμε μετά από καιρό και μας είναι μικρά ή μεγάλα. Είμαστε ικανοποιημένοι όταν αισθανόμαστε ακριβώς στο μέγεθός μας -παρά τις αδιάκοπες μεγεθύνσεις και απομειώσεις που υφίσταται το αίσθημα του εαυτού μας. Ως ενήλικες συχνά αισθανόμαστε πολύ μεγάλοι και πολύ μικροί. Έχουμε ανάγκη τη συνεχή διαπραγμάτευση μ’ αυτές τις μεταβαλλόμενες, αντιθετικές έλξεις.