Γη
Βλέποντας το διάστημα από τη Γη γινόμαστε μικροί κι ασήμαντοι. Επίσης γινόμαστε «θεόρατοι» κατακτητές τόσο της Γης, όσο και του διαστήματος. Είναι δύο ταυτόχρονες συναισθηματικές θέσεις· γινόμαστε κέντρο του σύμπαντος και ταυτόχρονα ασήμαντη κουκίδα. Είναι η θνητότητα κι η ασημαντότητα, μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος ή του ίδιου του πλανήτη μας. Η δυνατότητα κάθε όντος για σχετίζεσθαι του δίνει αφενός την αίσθηση του ανήκειν, αφετέρου όμως το διασυνδέει και το μετακινεί έξω κι πέρα από τον εαυτό του. Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα που οριοθετούνται, κυρίως από τη γέννηση και το θάνατο. Οι σχέσεις διηθούν και υπερσκελίζουν το πεπερασμένο της ύπαρξης, ανάγοντάς την πέραν του ατομικού. Η Γη αποτελεί όριο του κόσμου μας. Όχι μόνο καθορίζει κυριολεκτικά τί είμαστε και τις δυνατότητές μας, αλλά μας «υπενθυμίζει» και τους περιορισμούς μας. Δεν είμαστε κύριοι της Γης ούτε των «κόσμων» που υφίστανται πάνω της. Η Γη -ίσως πρώτη από όλους- μάς εισάγει σε μια ηθική των ορίων, των περιορισμών της επιθυμίας και της κυριαρχίας.
Δικαιώματα
Τόσο τα ατομικά όσο και τα κοινωνικά/ομαδικά κυριαρχικά δικαιώματα εμπεριέχουν μια αυτοάνοσου τύπου λογική. Αυτή υπαγορεύει την καταστροφή των διαχωριστικών γραμμών κατά την προσπάθεια διασφάλισης και προστασίας τους. Η προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή με τους άλλους ή να μην έρθουμε σε επαφή ή να διεκδικήσουμε ή να μη διεκδικήσουμε καταστρέφει συνεχώς τα «σύνορά» μας. Συνήθως τέτοιες κινήσεις δεν οδηγούν σε αμοιβαιότητες και μοιράσμα. Ούτε σε επίπεδο ομάδων και κοινωνιών, ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο, που πολύ συχνά περιορισμένοι πόροι δεν οδηγούν σε μοίρασμα, αλλά μάλλον σε καταιγισμο βίας και πολέμων. Η Γη ως μια πλουραλιστική, δυναμική, ζωντανή βιόσφαιρα κατοικείται από ανθρώπινα όντα αναγκαστικά κοινωνικά και πολιτικά. Ταυτόχρονα αναγκαστικά αμοιβαία εξαρτώμενα όντα από τη Γη και το ένα από το άλλο. Η Γη όμως λειτουργεί ως όριο στον κόσμο. Η Γη περιορίζει τον ανθρώπινο κόσμο και τη δυνατότητα του ανθρώπου να δημιουργεί κόσμους. Δεν είναι απλώς ένας πλανήτης μεταξύ άλλων. Είναι το σπίτι μας και ως «σπίτι» αποτελεί όριο για όλο μας το βίωμα και την εμπειρία. Είναι ένα δυναμικό ζωντανό δίκτυο σχέσεων που στηρίζει και ενισχύει τους αλλεπάλληλους κύκλους ζωής και τον θανάτου· υποστηρίζει τη θνητότητα όλων των πλασμάτων.
Θέση
Βρισκόμαστε στην ανοίκεια θέση να αισθανόμαστε υπεύθυνοι για όσα δε γνωρίζουμε, δε μπορούμε να προβλέψουμε και ποτέ δε θα ελέγξουμε. Η κοινωνικότητα και το ανήκειν συνδέονται αναγκαστικά με τη γήινη συμβίωση και τον κοινό και μοναδικό δεσμό μας με τη Γη. Ως ελάχιστο ψήγμα της ασύλληπτα απέραντης Γης, είμαστε εξαρχής τοποθετημένοι σε προδιαγεγραμμένο και άγνωστο έδαφος εμπειρίας, ως γήινα όντα.
Ό,τι μπορούμε να βιώσουμε στο γήινο κόσμο είτε έξω από αυτόν, θα το βιώσουμε ως γήινοι
E.Husserl
Κι ενώ η Γη είναι η βάση για την αντίληψη, την κατανόηση, τη γνώση και την αίσθηση της κυριαρχίας μας στην ύπαρξή μας, η ίδια η Γη είναι αυτή που δε μπορεί να γίνει αντιληπτή, κατανοητή, γνωστή. Παρόλο που μοιραζόμαστε αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό με άλλους, οι κόσμοι τους είναι μοναδικοί· με τρόπους που μας εμποδίζουν να τους αντιληφθούμε πλήρως, να κατανοήσουμε, να τους γνωρίσουμε ή να κυριαρχήσουμε πάνω τους. Η ποικιλομορφία των κόσμων και των πολιτισμών πάνω στη Γη συμβάλλει στο να νιώθουμε αυτό το «σπίτι» μας, οικείο αλλά και παράξενο.
Οικεία
Η Γη είναι οικεία όσο κι άγνωστη. Μια φύση της είναι γνωστή κι αναμενόμενη και μια άλλη συναρπαστική και παράξενη έτοιμη να μας εκπλήξει. Ειδικά όταν μας «χαρίζει» την εικόνα της από μακρυά. Όπως την είδαν για πρώτη φορά οι αστροναύτες από το διάστημα. Από μια άλλη ανοίκεια κι εκπληκτική οπτική. Συνειδητοιποιώντας, «δια γυμνού οφθαλμού», ότι η Γη δεν αποτελεί μόνο συμπλέγματα σχέσεων μεταξύ των όντων που ζούν πάνω της. Αλλά αποτελεί κι αυτή με τη σειρά της μια κουκίδα σε ένα απέρανττο σύμπαν. Η Γη «ζει» σε ένα σύμπαν κι αποτελεί απλώς ένα ελάχιστο κομβικό σημείο, ένα ελάχιστο ψήγμα της απεραντότητας του σύμπαντος.
Σπίτι
Η συνειδητοποίηση ότι η αυτή η Γη είναι το ένα και μοναδικό μας σπίτι μας γεμίζει με αμφίθυμες αντιδράσεις: από τη μια πλευρά, νιώθουμε σίγουροι ότι κατέχουμε μια μοναδική και ιδιαίτερη θέση στο σύμπαν και, από την άλλη, αισθανόμαστε ανασφάλεια κι ασήμαντοι σε σχέση με την απεραντοσύνη του Κόσμου. Δεν είναι η εικόνα του σύμπαντος, μέσω της γήινης τηλεσκοπικής προοπτικής που μας συγκινεί. Είναι ο πόθος, που φουντώνει στην κρυμμένη φαντασίωση της εικόνας της πεπερασμένης Γης μας, από την πλευρά και τη ματιά του απέραντου Σύμπαντος. Σε όποια χωροχρονική απόσταση κι αν βρεθούμε η ματιά θα γυρίζει νοσταλγικά πίσω ψάχνοντας αυτό που αφήνουμε και μας αφήνει.