Επιθυμία
Η επιθυμία είναι αποτέλεσμα έλλειψης. Εάν είμαστε πλήρεις, είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι και δεν αναζητούμε κάτι άλλο. Αυτή η έλλειψη είναι εγγενής της ανθρώπινης φύσης, είναι αθεράπευτη κι ανίατη. Συνεπώς είναι αδύνατο να θεραπευτούμε από την έλλειψη, ώστε να επιτευχθεί η «αρμονική ολότητα».
Βέβαια ως υποκείμενα της επιθυμίας δεν έχουμε ως στόχο την απόκτηση, την κατάκτηση του αντικειμένου. Επιθυμούμε αντ ‘αυτού να ανατρέπουμε και έτσι να τη διατηρήσουμε ζωντανή. Γιαυτό άλλωστε υπάρχουν και όλα αυτά τα βιβλία ψυχολογικής αυτοβοήθειας. Επειδή ακριβώς δεν μπορούμε πραγματικά να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Αντ ‘αυτού, επιλέγουμε το μονοπάτι που θα μας εμποδίσει να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθούμε να την κατακτήσουμε συνεχώς. Υπάρχει κάτι μάλλον έμφυτο στην ύπαρξη της ίδιας της επιθυμίας που δυσλειτουργεί. Και μας εμποδίζει να την πραγματοποιήσουμε.
Δύο Προοπτικές
Υπάρχουν δυο πιθανές προοπτικές της επιθυμίας σε σχέση με τη αποτυχία ή την με την επιτυχία της. Μπορούμε να προσπαθούμε να υλοποιήσουμε την επιθυμία μας επιτυχώς με την απόκτηση του αντικειμένου ή μπορούμε να ικανοποιήσουμε την επιθυμία μέσω της επανειλημμένης αποτυχίας να κατακτήσουμε το αντικείμενο. Κατά ειρωνικό τρόπο επιτυγχάνουμε όταν συνειδητοποιήσουμε την αποτυχία ικανοποίησης της επιθυμίας μας. Αυτό αποτελεί μια επιτυχία διαφορετικής τάξης. Χρειάζεται ίσως όμως να επαναπροσδιορίσουμε την επιτυχία και την αποτυχία: η επιτυχία συνεπάγεται την ύπαρξή μας εν τη απουσία του αντικειμένου της επιθυμίας. Η αποτυχία είναι η επιμονή στην προσπάθεια να το αποκτήσουμε.
Δεν μπορεί ποτέ κανείς να αποκτήσει το χαμένο αντικείμενο. Και εάν κάποιος κάποτε νομίσει ότι το έκανε μάλλον θα βρει κάτι διαφορετικό από αυτό που νόμισε ότι αρχικά βρήκε. Κάτι διαφορετικό από το χαμένο αντικείμενο. Το χαμένο αντικείμενο υπάρχει μόνο στο μέτρο που παραμένει χαμένο. Μόλις κατακτήσουμε ένα αντικείμενο, γίνεται συνηθισμένο και αναζητούμε ένα άλλο αντικείμενο που μπορεί να είναι αυτό που χάσαμε. Δεν μπορούμε να ικανοποιηθούμε κατέχοντας διότι το ότι κατέχουμε καταστρέφει την γοητεία και την ελκυστικότητα του αντικειμένου.
Αυτοϋπονόμευση
Με αυτή την έννοια, η αυτοϋπονόμευση αποτελεί μια απελπισμένη προσπάθεια να διατηρηθεί η επιθυμία. Σκαρφιζόμαστε τρόπους για να διατηρούμε το αντικείμενο εκτός ορίων. Το καθιστούμε «ιερό και όσιο», άπιαστο. Σχετιζόμαστε με ανθρώπους που όχι μόνο δε μας ικανοποιούν άλλα μας βασανίζουν, για να ποθούμε πάντα μια όμορφη και ικανοποιητική σχέση, καταναλώνουμε φαγητό με τρόπο που θα μας κάνει να νιώσουμε άσχημα και να επιθυμούμε πάντα ένα όμορφο σώμα. Γινόμαστε εργασιομανείς για να μας λείπει πάντα η ελευθερία του χρόνου. Σε κάθε περίπτωση, το εμπόδιο που στέκεται μπροστά στην επιθυμία είναι πιο επιθυμητό για εμάς από το υποτιθέμενο αντικείμενο που βρίσκεται πέρα από αυτό το εμπόδιο.
Υπάρχει ένα αντικείμενο που υποδηλώνει την απουσία, που προκαλεί την επιθυμία μας, επειδή το συνδέουμε με μια χαμένη απόλαυση που είμαστε ανίκανοι να βρούμε οπουδήποτε στον κόσμο. Κανένα πραγματικό-βιωθέν αντικείμενο δεν παρέχει αυτή την απόλαυση.
Απώλεια του εμποδίου
Αυτό το είδος αντικειμένου παίρνει διάφορες μορφές. Στο οπτικό πεδίο είναι το βλέμμα, και στο ηχητικό πεδίο είναι η φωνή. Αυτό το χαμένο αντικείμενο ήταν ένα αντικείμενο που δεν υπήρχε ποτέ. Αυτό γίνεται αιτία της επιθυμίας του υποκειμένου όχι επειδή κάποτε παρείχε ικανοποίηση για το θέμα αλλά επειδή σηματοδοτεί την απώλεια. Δεν είναι το βιούμενο, τρέχον, πραγματικό αντικείμενο που προκαλεί την επιθυμία μας, αλλά αυτή η πλευρά του αντικειμένου που λείπει από το βίωμα. Το εμπόδιο είναι η εκδήλωση του χαμένου αντικειμένου. Αποτελεί τον τρόπο που το χαμένο αντικείμενο δομεί την επιθυμία μας. Η απώλεια του εμποδίου είναι πάντα χειρότερη από την απώλεια του αντικειμένου της επιθυμίας.
